En zo vliegt de tijd voorbij..

En dat was al weer week 4! Mn verhaal is een beetje laat, sorry allemaal maar het was een beetje druk. Niet zozeer met bijzondere dingen maar vooral veel op de weg gezeten! Maar goed laten we maar weer bij het begin beginnen...

In Amazing Grace is het rustig geweest de afgelopen week. Deliwe heeft weer geprobeerd om weg te lopen maar mensen in het dorp hadden haar herkend en naar Amazing Grace gebeld. Samen met Given en Abednego ben ik haar toen gaan zoeken want ze kon niet op veel plaatsen zijn. Ze was in het busstation geweest maar daar weer weggegaan toen mensen haar kaartje wilden zien, ze had namelijk geen geld. Given zei dat we ook maar even bij de liftplaatsen langs de grote weg moesten kijken en daar stond ze inderdaad. Ze bleef stug staan toen wij aan kwamen lopen hoewel ze ons al van verre heeft moeten zien aankomen. Ze is en blijft een moeilijk verhaal. Vorige vrijwilligers hebben voor haar psychische hulp proberen te krijgen maar zoals wij ook ondervinden is 8 weken erg kort om zoiets voorelkaar te krijgen. Wij gaan er dus ook nog even achteraan om te zien wat we kunnen doen.

Verder heeft Slow besloten dattie met me wil trouwen. Das een jongen van 17 die in Amazing Grace woont. Of ik even het nummer van mijn vader wilde geven want hij wilde graag weten of papa koeien of kippen voor mij wilde hebben en hoeveel!? Ik legde uit dat dat zo niet werkt en dat je niet hoeft te betalen om met mij te trouwen (toch pap!?:O) zolang ik jou maar leuk vindt. Hier kreeg ik behoorlijk wat gelach op want dat sloeg nergens op volgens hun:D:D Vooralsnog moet het telefoontje naar Nederland nog gepleegd worden maar als ik niet terugkom en er loopt wel ineens een koe in onze voortuin dan weten jullie wat er gebeurd is...

Dan, bij Amazing Grace worden ook wel eens rondleidingen gegeven door een touroperator. Deze man (robert) is Amerikaan en heeft al behoorlijk wat geld in Amazing Grace gestoken maar de laatste tijd kreeg hij nogal eens negatieve feedback en klachten over de gang van zaken bij ons. Er zou geen dagelijkse routine zijn en de persoonlijke hygiene zou slecht zijn. Allemaal niks nieuws maar deze meneer was daar niet blij mee. Dit vertelde hij mij want Mandy (manager) was er toen niet. De volgende dag zou hij terugkomen om samen met mij nieuwe spullen te kopen van een kleine donatie die hij had gekregen en een gesprek aangaan met Mandy om hem onder druk te zetten om zaken op orde te stellen in Amazing Grace. Hij wilde hier best bij helpen maar gaf ook aan dat een ander goed doel zo gevonden is dus dat hij niet met zich liet spelen. Zo gezegd zo gedaan en de volgende dag kreeg Mandy op zn sodemieter om het maar even krom te zeggen. Mandy zei dat het meerendeel van die problemen kwam omdat er te weinig manpower was (ik heb natuurlijk luistervinkje staan spelen:p) en vertelde ook over de financiele problemen. Het verhaal van Robert leek echter wel aan te komen dus ik dacht.. Dit is ook een beetje onze kans! Als wij nou ook even gaan vertellen wat ons allemaal niet zint en even doorduwen wat betreft actie misschien gebeurt er wat. De volgende ochtend hebben wij dus met Mandy gepraat..
We hebben gezegd dat; Gebrek aan manpower gelul is want er zijn 3 mensen die wachten op instructies en hier 24u per dag zijn, kinderen vaker moeten douchen, ze beter te eten moeten krijgen wat makkelijk moet kunnen van het voedselbudget, de baby's niet verzorgd kunnen worden door meisjes van 8 en 10, er meer dagelijkse routine moet komen, wij (de vrijwilligers) gesupporteerd moeten worden door de echte staff, er een protocol moet komen voor als kinderen vechten/weglopen en dat hij eens zijn werk moest gaan doen. We weten dat hij kan waar 'ie voor opgeleid is maar hij is simpelweg te lui. Beetje jammer allemaal. Ook hebben we gezegd dat er op zoek gegaan moest worden naar een social worker alleen voor Amazing Grace, zodat ieder kind iedere week kan praten. Nu is het zo dat als een kind ontploft hij/zij een keer met een social worker praat en daarna is het volgens hun wel weer goed. Nou zo werkt dat dus niet. Mandy was het behoorlijk met ons eens (natuurlijk) en vertelde ons dat het social work office gereorganiseerd wordt omdat de mensen die er nu zitten; 1 niks doen 2 geen diploma's hebben. Verder zijn wij in charge van het ontwerpen van een Daily Activity Programme (gisteravond afgemaakt) en ook van de uitvoer hiervan. Er zijn nu iedere dag 7 extra vrijwilligers van een organisatie voor werklozen die wij ook taken mogen opleggen dus we zijn ons even aan het orienteren wat we nu allemaal kunnen. Al met al een redelijk gesprek en nu nog zien wat er van komt! Om te beginnen ben ik vrijdag meegeweest boodschappen doen om te zien waar dat budget nou aan opgaat, en hoe verzin je het, deze week hebben de kids normaal eten gekregen! Groenten, vlees, aardappelen, brood, thee... Het kan dus wel. 'Stelletje sukkels' denk ik dan:)

Verder is Nosipho's moeder op bezoek, met 'r nieuwe kindje welteverstaan. Waar ze wel voor zorgt. Ik vond er gelijk al niet aardig (spreekt voor zich denk ik:p) en wat zij van mij vindt weet ik niet precies maar beste vriendinnen worden we niet. Ze had tegen Nomsa gezegd dat ze jaloers was omdat Nosipho haar niet wilde en alleen maar mij. Ja wat denk je zelf als je je kind achterlaat met de gedachte dat iemand anders wel voor dr zorgt. Het feit dat wij dat zijn ('de blanken') is dan jammer maar daarin heeft zij niks te kiezen. Ik ben ook met Nosipho terug geweest naar de kliniek om de resultaten van haar HIVtest op te halen... Negatief! Niemand snapte het dus doen ze de test nog een keer.. Verder testen ze haar nu ook op TB en nog iets anders. Medicijnen gekregen omdat ze heel erg hoest de laatste tijd en wat krachtvoedsel omdat ze nog steeds ondervoed is. Vrijdagochtend terug!

Nosipho was niet de enige die weer naar de kliniek ging.. Ik besloot zelf om ook maar weer eens een bezoekje te brengen aan de dokter:) Had weer een vieze ontsteking en ook een onstoken muggenbult. Ik ging naar de blanke dokter die erg aardig was.. Kon mn lol weer op, de onsteking aan mn teen was een stafylokokbacterie waar ik nieuwe antibiotica voor kreeg, ook een nieuwe antibioticakuur kreeg ik voor die muggenbult maar zonder penicilline want daar ben ik allergisch voor. Daarnaast kreeg ik pillen om de bijwerkingen van de antibiotica te onderdrukken omdat ik daar vrij vaak last van heb gehad. Daarnaast kreeg ik foliumzuurpillen en multivitaminenpillen omdat ik er gewoon slecht uitzag volgens hem. 9 pillen extra per dag dus. De eerste antibioticakuur is al af en ik voel me verder prima maar vrijdag moet ik nog even terugkomen op controle om te zien hoe alles gaat.

Katja is ook weer weg, donderdag hebben Dominiek en Laura haar opgehaald van het vliegveld en vrijdagochtend ging ze met de bus naar Johannesburg en daarna naar huis! De dag ervoor hadden we gehoord dat ons team versterkt ging worden met een nieuwe Katja. Ook duits, en ook social work gestudeerd dus wij vreesden al het ergste;) Nadat de oude Katja weg was heb ik de andere meiden naar ons weekendje weg gebracht (was maar een half uurtje rijden) en ben ik teruggereden om de nieuwe Katja op te halen. Zij kwam aan rond een uurtje of 14.30 en toen hebben we eerst haar spullen weggelegd en zijn daarna ook naar ons weekendje weg gereden.

We brachten het weekend door in een deel van het Kwa Madwala Game Reserve waar we zouden paardrijden, quadrijden en lekker relaxen. We kregen een upgrade en sliepen in lodges ipv de dorm omdat dat makkelijker was voor de eigenaresse. En we hadden, eerlijk waar, een giraf als huisdier! Stripes was door Sonel (eigenaresse) met de hand opgevoed sinds hij 3 weken oud was maar is nu 4 jaar en denkt dat hij een hond is ofzo. We hebben het wel over een beest van een metertje of 4 5 hoog;) Die vrijdag hebben we niet veel meer gedaan, lekker gezwommen en geluierd want de volgende dag stond paardrijden vroeg op het programma en daar wilde iedereen fit voor zijn. Goed, paardrijden, ik weet niet of iedereen mijn geschiedenis hiermee kent dus die zal ik snel uit de doeken doen. Toen ik 9 of 10 was moest en zou ik per se op paardrijden, ik ben zowaar 4 keer geweest waarvan ik er 3 keer naast lag. Tegen die tijd was ik doodsbang en met geen stok meer op zon paardenbeest te krijgen. Geef mij maar een voetbal.. Maar goed, nu, 10 jaar later vond ik dat ik het best weer kon proberen! Na de gebruikelijke handelingen (opzadelen, hoe schakel je, stijgbeugels goed doen, spiegels bijstellen) gingen we er om 07.30 echt vandoor. En het ging eigenlijk best ok! Ik had alleen nog niet besloten of ik het leuk vond of niet. Het is gewoon niet echt wat voor mij. Met ons 4tjes reden ook Sonel en een stalknecht mee maar die stalknecht kon er niks van. Het onvermijdelijke gebeurde dus. Hij behoorde eigenlijk de rij te sluiten en reed op een gegeven moment achter mij. Zijn paard wilde echter telkens langs die van mij en werd heel onrustig. Op een gegeven moment kon hij zijn paard niet meer houden en reed in op de kont van die van mij. Beest schrikt zich kapot, en schiet ervandoor wat ik niet verwacht had! Ik gaf een gil en zat gelijk scheef en na een metertje of 10 belandde ik met een fijne duik op de grond. Erg geschrokken maar niet levensbedreigend stuk;) Ik viel behoorlijk goed en op een dikke knie was de rest best ok. Mn knie is nu nog niet ok, heb denk ik een tik op een kruisband gehad maar ach, dat overleef ik wel. Ben dus weer opgestaan en nadat ze mn paard vonden (die was weggerend) ben ik er ook maar weer opgeklommen op voorwaarde dat die idioot bij me uit de buurt bleef. Daar kreeg ik echt de kriebels van. Zo gezegd zo gedaan en zo gingen we weer verder. Om tien uur zijn we teruggereden naar het kamp en de volgende ochtend zouden Laura, Dominiek en Sonel nog een keer gaan paardrijden (voor gevorderden zeg maar) terwijl de nieuwe Katja en ik gingen quadrijden (meer mijn ding). De rest van de dag hebben we lekker aan het zwembad gehangen, geslapen, gebarbecued en vooral gerelaxed:D
Volgende ochtend was Laura dus weer om 07.00 onze lodge uit en ben ik rustig op gaan staan. Om 09u kwam de jongen die ons ging leren quadrijden ons halen en was het zover. Ik reed 2 proefrondjes om dat schakelen onder de knie te krijgen en Katja ook. Dat dit meer mijn ding is werd al snel duidelijk en hij zei dat ik een natural was (muhaha). We besloten op weg te gaan en waren 15 meter ver toen we Sonel (!) op de weg zagen staan.... Zonder paard en dubbelgeklapt.. Snel het verhaal: De meiden waren inderdaad gaan paardrijden maar waren al snel Stripes tegengekomen die te ver van het kamp wegwas. Strips wilde of spelen of was boos maar de paarden sloegen in ieder geval op hol. Dit was toen nog niet zon probleem want dat was op een weg en zij zijn allemaal gevorderd dus bleven zitten. Daarna namen ze een omweg om Stripes te ontlopen maar hij had hun toch op een onbewaakt moment toch in de smiezen gekregen en toen ging het fout. Alle paarden raceten de bush in waar Sonel er al heel snel aflag, daarna Dominiek en als laatste Laura. Schade: Sonel 2 gebroken ribben, Laura een hoop schrammen en later flink spierpijn en Dominiek een gebroken pols en ook behoorlijk wat schrammen en wonden... Sonel is daarna teruggelopen naar het kamp om ons te zoeken en daarna zijn we hun op gaan halen in de bush met de auto (tot zover het quadrijden) en naar het ziekenhuis gegaan. Het eerste ziekenhuis was hetzelfde ziekenhuis waar Nosipho had geleden maar daar was het 1, druk en 2, hadden we de verzekeringspapieren vergeten. Dus, terug naar de Lodge (een uur rijden ofzo) en op weg naar Malelane. Ondertussen was ik in onze eigen auto overgestapt en vanuit Malelane waar we de papieren hebben opgehaald zijn we naar Nelspruit gereden omdat daar een goed ziekenhuis was. Daar kwam nog het meest vervelende nieuws, Dominiek moest geopereerd worden om een plaatje met wat pinnen in dr arm te krijgen... Laura bleef daar terwijl Katja en ik terugreden naar de lodge om onze spullen te halen en daarna weer naar het ziekenhuis. De operatie ging verder goed en ook het ziekenhuis is meer een hotel dan wat anders.. Voor de zekerheid heeft ze moeten blijven tot vandaag en zometeen gaan we dr ophalen. De reden dat ik dus niet eerder mn verhaal online heb kunnen zetten is dat we constant op en neer aan het rijden zijn naar het ziekenhuis (60km heen en 60 km terug), ook nog gewoon moeten werken, onze auto omgewisseld hebben en weer een beetje proberen te settelen in Amazing Grace;)

Nou en dat was het wel weer zon beetje, foto's komen later en ander kunnen jullie evt kijken op www.lauradijkstra.waarbenjij.nu daar staat ook een link naar foto's en verhalen natuurlijk:D Tot de volgende keer maar weer en tot snel eigenlijk!