Borsten als meloenen en tepels als theeschoteltjes

En toen was er weer een week voorbij! Een roerig weekje weer zoals dat heet hoewel er helemaal niet bijzonder veel gebeurd is.

Om te beginnen zijn we begonnen met de badkamer, al moet ik eerlijk zeggen dat Laura en Dominique hier het meeste werk hebbben verricht. Hij is op dit moment mooi fris babyblauw geschilderd in de plaats van het vieze schimmelgroen:) We kijken nog even wat we verder kunnen doen aan de douche ed. Waarschijnlijk is alles simpel opnieuw vastzetten voldoende. Ook was er een zandbak inelkaar getimmerd en ook weer inelkaar gestort:p Katja moest en zou per se een zandbak hebben maar zelf heeft ze geen poot uitgestoken en zand is er ook nog niet! Deze week timmeren we 'm goed af (hoop ik) en mag Katja er zelf zand in doen..

Verder even over Katja.. Eerst een kleine geschiedenis. Katja was al 4 maanden in Zuid-Afrika maar dan in Kaapstad, het leven wat ze daar leidde was lang leve de lol en ga zo maar door. Qua eten is ze 6 kg aangekomen (het eerste wat ze in haar gastgezin kreeg was Kentucky Fried Chicken) en het scheelt ook als je ouders je creditcard verantwoorden.. Het hoeft niet veel meer om duidelijk te maken dat Katja bij ons niet op dr plek was, ze vond ons maar 3 saaie dozen omdat we nooit wilden stappen en ook van het project had ze iets anders verwacht. Ze vond bijna alle kinderen vies maar had wel haar lievelingskind wat ze volstopte met koekjes en sap. Payito is volgens mij ook 6 kg aangekomen;) Toen kwam het nieuws dat een vriendin uit Kaapstad een goedkope vlucht kon regelen voor haar, hier hoefde ze niet lang over na te denken en ze besloot haar laatste week terug te gaan naar Kaapstad. Vorige week donderdag hebben we haar naar het vliegveld van Nelspruit gebracht en aanstaande donderdag halen we haar weer op, om haar daarna vrijdagochtend op de bus naar Johannesburg te zetten waar ze het vliegtuig naar Duitsland heeft. Voor ons betekent dit weer rustig ademhalen want het wilde nog wel eens voor spanningen zorgen. Ze had dit alles alleen niet aan onze organisatie laten weten! Gisteren belde PK omdat hij Katja wilde spreken en toen hij begreep dat ze er niet was en voorlopig niet terugkwam werd ie behoorlijk pissig, zij zijn nu verantwoordelijk voor alles wat ze doet daar.. Maar goed, lang verhaal kort maken; we zijn nu nog met zn drietjes!

Ondertussen is Grace terug uit Johannesburg, ze is dus 3 weken van het project weggeweest en dat als directrice! Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken, aan de ene kant lijkt ze best veel met die kinderen op te hebben aan de andere kant vind ik 'r ook een vieze oplichtster omdat ze in een bmw rijdt;) Het hele Amazing Grace rammelt gewoon aan alle kanten. Blijkbaar zijn er overal schulden en staan ze op vrij slechte voet met de omgeving, alles wat tegen kan zitten zit ook tegen wat het voor ons niet makkelijker maakt. We hebben een vaag gerucht gehoord over dat Grace in Jo'burg 4 mensen met opleiding heeft aangenomen en dat de rest van de office ontslagen wordt. Nou prima, maar eerst zien dan geloven. Het fijne weet ik er nog niet van dus dat gaan we even uitzoeken.

En toen begon het Nosipho verhaal weer.. Donderdag was ze zo ziek, ze bleef maar overgeven en ze was weer zo uitgedroogd dat we besloten hadden om diezelfde avond nog naar het ziekenhuis te rijden naar de eerste hulp. Nomsa (de wasvrouw) ging met ons mee. Daar aangekomen wilden ze haar gelijk aan het infuus leggen. Ik moet zeggen dat het ziekenhuis hier echt nog steeds bizar idioot is maar al 10x beter dan in Ghana. In Ghana probeerden ze bij Gifty eerst overal te prikken voordat ze haar hoofdje kaalschoren en hier deden ze dat gelijk. Het was nog moeilijk want terwijl wij aan het wachten waren bij de ingang konden we haar horen brullen. Ziet er stom uit joh, zo'n minikind met zo'n tulband om dr hoofd om dat ding op zn plaats te houden! Na 2 zakjes vocht kwam er een zuster om te vragen wie er 's nachts zou blijven want de dokter had besloten om haar op te nemen. Laura en ik besloten om te blijven en Dominiek is samen met Nomsa naar huis gereden. Zij zouden ons de volgende ochtend weer af komen lossen. Toen begon het avontuur pas echt! Rond een uurtje of 21u kwamen we op de zaal, hier lagen nog 9 kindjes met allemaal dezelfde ziekte, gastroenteritis. Maagdarmontsteking als ik mn moeder moet geloven:p De vrouw naast ons was erg aardig en vertelde iedere keer zachtjes wat we moesten doen als er iets van ons verwacht werd. Om 23u gingen we met alle vrouwen naar een slaapzaal waar we de nacht zouden doorbrengen maar wij hadden helemaal niks bij ons op onze kleren die we aanhadden na! En toen ging die deur open... In een kamer ter grootte van onze woonkamer stonden verspreid 10 bedden waar 1 of 2 naakte dikke afrikaanse vrouwen inlagen, die lagen nog verder verspreid over de vloer. Nog naakter en dikker natuurlijk en er was hilariteit alom want wij waren de eerste blanken die daar ooit bleven slapen..!! Ik denk dat er ongeveer al 30 vrouwen lagen toen wij er met nog 8 a 9 bijkwamen! Laura en ik zongen zachtjes: 'Laura en Iris uit logeeeeren..'enzovoorts;) Er stond een vrouw op uit haar bed zodat wij daar konden liggen maar dat was natuurlijk geen optie. Wij zochten een plekje op de grond op en opeens kwamen er van alle kanten dekens aangevlogen, een om op te liggen, een voor over ons heen, een voor allebei. Heel lief en ik had nog steeds de slappe lach. Ik had gelijk al een nieuwe titel voor mn verhaal (zie hierboven:p) en ook Laura moest het ontgelden. Laura lag naast een bed waar 2 vrouwen in lagen, eentje echt gigantisch (lees: alles was dus gigantisch) en ik zat er al lekker te maken dat als er een tiet over de rand viel dat ze dan mooi met een tepel in dr oog zat:D:D Volgens mij is duidelijk dat we de grootste lol hadden! Om 00.00 viel ik half in slaap waarna ik telkens kort geslapen heb tot 03.50, toen ging de wekker weer! Om 05.00 waren we terug op de zaal waar Nosipho blij was om ons te zien. Ze is behoorlijk eenkennig geworden en vind alleen maar blanke mensen leuk en de 2 vrouwen van Amazing Grace, de wasvrouw en kokkin. Nu is leuk nog een groot woord, hier bedoel ik mee dat als ze ons spot en je tilt 'r op ze stopt met huilen;). De rest van de ochtend ging voorbij zonder veel bijzonders behalve honger, wij hadden vanaf 's middags de dag ervoor niks meer gegeten en in het ziekenhuis was ook niks meer te krijgen behalve een fles cola (hoe belachelijk is dat). Rond een uurtje of 10 kwam Nomsa en Dominiek terug waarna Nomsa ons afloste. Wij waren ondertussen over onze slaap heen en besloten onze spullen te gaan pakken in Malelane om alsnog het weekend weg te gaan.

De zaterdag zou Laura naar Johannesburg vliegen waar ze 2 dagen zou doorbrengen met haar oude stagebegeleider en zondagmiddag zou ze terugvliegen. Die vrijdag in Nelspruit zelf zijn we eerst het winkelcentrum ingelopen wat best leuk was, hoewel het niet zo heel groot was. Daarna naar het hostel en de rest van de dag hebben we weinig meer gedaan. Volgende ochtend Laura weggebracht en zijn we zelf doorgereden naar het ziekenhuis om te checken of alles ok was. Kleine 100 km maar goed, ging prima! Nosipho zag er echt veel beter uit, ongelooflijk wat een paar daagjes kan doen. Het was echt een ander kind en ik was vooral erg blij dat we die andere avond besloten hadden om naar het ziekenhuis te gaan. Anders was het anders afgelopen dat weet ik wel. Om 12.30 zijn we teruggereden naar Nelspruit en hebben we 's middags niet veel bijzonders gedaan, lekker boekje gelezen en uitgerust (zo'n weekend gaat je niet in de kouwe kleren zitten, helemaal ik niet meer, nachtje doorhalen kan ik niet meer:()! 's Avond gingen Dominiek en ik naar de bios, jaja, die hebben ze hier en zijn we kort een spelletjeshal ingelopen. Hier hebben we ons belachelijk gemaakt door te gaan autoracen en zijn we hard weggelopen toen we ontdekten dat er achter ons een aardig publiekje gevormd had om te zien wat die rare blanken aan het doen waren! Er was ook een klein casino en ook daar keken we even in. Nu kwam het belachelijke... Ik kwam er niet in! Mevrouw geloofde niet dat ik 18 was! Nou vraag ik je! Nadat ik mn rijbewijs had laten zien zei ze nog steeds: 'Maar je ziet er zo jong uit' En dat je bedankt bent he.. Het was trouwens een normale westerse film wat voor Dominiek en mij weer voor het eerst was in een lange tijd. Daarna teruggereden naar het hostel (het was pokkeweer trouwens) en op tijd naar bed! Volgende dag helemaal niks gedaan behalve langzaam onze spulletjes weer ingepakt en een boek gelezen. Om 14.00 zijn we boodschappen gaan doen en naar het vliegveld gereden om Laura weer op te halen. Ik had me een half uur vergist in de aankomsttijd waardoor we best wel lang zaten te staren naar een plek waar eigenlijk al lang een vliegtuig vandaan had moeten komen. Opeens schiet Dominiek overeind: 'Ja daar!' Uhm nee da's gewoon een hele grote vogel..! Wel gelachen natuurlijk.
Toen we Laura weer in ons bezit hadden zijn we teruggereden naar Malelane en daarna naar het ziekenhuis. Nosipho was iets minder dan de dag ervoor maar nog steeds op de goede weg!

Terug op Amazing Grace heb ik gisteren en eergisteren een hoop kids geholpen met hun huiswerk, altijd leuk om met ses Iris (zo noemen ze me, of 'mum') je sommetjes te maken. Morgen hebben we trouwens een afspraak op school met de directeur, we willen namelijk van ieder kind een individueel rapport over waar ze meer hulp bij nodig hebben of waar een ander knelpunt zit. Daarna kijken we wat we daarmee kunnen en hoe we ieder kind nou het beste kunnen helpen daarmee. Het grootste probleem in mijn ogen is dat kinderen die nieuw zijn zeggen dat ze in een bepaalde grade horen omdat hun leeftijdsgenootjes/vriendjes daar ook in zitten. In de praktijk blijkt vaak dat die grade niet klopt en veel te hoog is waardoor zon kind helemaal niks kan en zich vooral schaamt omdat het zo 'dom' lijkt. (Dit zijn de woorden van iemand die bij de school hoort). Morgen weten we daar dus meer over!

Laatste nieuwtje, Nosipho is weer terug! Gisteravond is ze ontslagen uit het ziekenhuis en hebben Laura en Dominiek haar opgehaald. Ze is nu tonnetje rond en ziet er echt veeeel beter uit. Er zijn een aantal testen bij haar gedaan en daarvoor moeten we nog wel een keer terug maar das geen probleem natuurlijk. Nu maar hopen dat ze zo blijft en niet terugvalt maar goed, we gaan maar uit van het beste..

Dat was 'm wel weer een beetje.. Dit weekend gaan we paardrijden (muhahahaha) quadrijden en willen we de grens overhoppen naar Mozambique. De rest van deze week gaan we ons bezig houden met psychische hulp regelen voor wat kids hier(hadden andere vrijwilligers gedeeltelijk gedaan, wij douwen het er even door zeg maar) en wil ik een gesprekje met mevrouw Grace over hoe alles nou precies zit. Wordt vervolgd natuurlijk;) Foto's : www.girlie-iris.hyves.nl