Gifty

Toen ik nog thuis was zag ik regelmatig op het nieuws of in een documentaire zielige kindjes. Kindjes die het op talloze manieren slechter hadden dan wij. Een tijdje voordat ik wegging dacht ik daar over na, want nu ging ik die kindjes echt zien. Ik vond ze altijd wel zielig zoals iedereen maar een speciaal gevoel kreeg ik er niet bij. Niet omdat het me niet interesseerde maar die kindjes op tv onderscheidden zich op geen enkele manier van ontelbare lotgenoten die toevallig niet op tv waren geweest. Nu ik hier ben geweest en alles met eigen ogen heb gezien is dat toch anders. Het jongetje dat door zijn familie verwaarloosd werd het ineens Mumuni en hij vindt niks leuker dan een lekker potje stoeien. Het meisje door haar vader gedumpt toen ze 3 dagen oud was is Fishata, en ze vindt het hilarisch als ik een schaap nadoe. Hetzelfde geldt voor al die baby's waar je hier over hoort. Ik wist dat er gemiddeld 15 baby's per week overleden in het ziekenhuis en ik heb het zelfs zien gebeuren. Hoewel dat schokkend was, kon ik dat nog redelijk een plekje geven in mn hoofd. Ik kende namelijk al die baby's niet.
Gisterochtend kreeg ik telefoon van Myrte en zei vertelde mij dat Gifty die ochtend overleden was. Ze was de avond ervoor in het ziekenhuis opgenomen met ernstige malaria, ik gok op de hersenvariant en in de loop van de nacht ging het al snel slechter. 's Ochtends is ze daar overleden.
En dat was het dan. Waar ik de vorige keer vooral heel boos was, ben ik nu gewoon verdrietig. Ik kan mezelf heel machteloos voelen en ergens schuld zoeken maar zelfs ik besef dat dat geen enkele zin heeft. In dit geval was er absoluut niks wat ik had kunnen doen. Gifty is precies 8 maanden geworden en heeft in mijn ogen meer rotzooi over zich heen gehad dan velen van ons zullen krijgen in een veel langere periode. Als er al iets bestaat als reincarnatie hoop ik dat ze de volgende keer meer geluk heeft. Aan mijn zegen zal het niet liggen.