Goodbye Ghana!

Goh en toen zat ik alweer in Accra.. Internet was in Tamale heel slecht voordat ik wegging dus heb weinig meer kunnen doen, dit wordt dus een hele lange update van de afgelopen tijd:)

Om te beginnen kreeg ik een week voordat ik wegging een schokkende verrassing. Ik zat samen met Myrte bij het Sunshine fotolab te wachten op foto's die ik daar had laten ontwikkelen als cadeautje voor mn gastgezin toen mn telefoon ging. 'Therese Ghana' een collega uit het weeshuis. Ja zegt ze, klinkt misschien raar maar Gifty is terug (!!!) en de staff zei dat ik gelijk jou moest bellen. Op dat moment ging er vanalles door me heen, wat allemaal precies weet ik niet meer maar vanaf toen zat ik daar niet meer lekker. Naar huis gegaan en even omgekleed en naar het weeshuis geraced. En ja hoor daar lag madam weer in zon bedje. Heb weer in tijden niet zoveel gehuild, waar heb ik in godsnaam nou zoveel moeite voor gedaan??? Het hele verhaal is me nu nog steeds niet duidelijk en zelfs de supervisor wist het niet precies. Ongeveer is het dit: Het stond inderdaad op de planning dat ze naar Engeland zou gaan maar daar is ze sowieso nooit geweest. Daarvoor was ze veel te donker van huidskleur en ze had nog allerlei andere Ghanese kenmerken die mensen hier geven aan meisjes (oorbellen, buikketting, armbandjes). Ze is dus al die tijd in Kumasi geweest bij een 'caretaker'. Die moest echter nog vrij vaak met haar naar het ziekenhuis omdat ze nog steeds ziekjes was (vind je het gek als je eerst in het weeshuis hebt gewoond, zo'n kind moet weerstand opbouwen) maar het ergste was nog dit; Gifty zou blind zijn. NEEHEE DAT IS ZE NIET!!! Hier klopte het in mijn hoofd niet meer, ik was verdomme zelf met haar naar een oogspecialist geweest en die zei dat ze helemaal zou genezen. Je ziet nog wel wat aan haar oogjes maar omdat dat niet over de pupil zit is er geen enkele reden om aan te nemen dat ze blind is. Buiten dat als ik met iets langs haar gezicht ga (mn telefoon bijv) volgt ze het gewoon en mn grootste bewijs voor dat ze nooit echt blind is geweest is dit: Voordat ze wegging speelden we een soort spelletje, als ik mijn mond open en dicht deed keek ze eerst een paar minuutjes en daarna deed zij dat ook. Ze deed me dus na. Dat was trouwens erg leuk, 5 minuten nadat ik haar voor het eerst weer had gezien begon ze daarmee en toen ik haar nadeed begon ze keihard te lachen. En ik weer te huilen natuurlijk;) Het enige positieve is dat ze ontzettend dik is geworden, ze is echt een grote baby, brabbelt zo af en toe en kan bijna alleen zitten. Gifty is nu bijna 7 maanden kan dus alleen zitten terwijl Solomon (ruim 10 maanden) dit dus niet kan. Over Gifty's toekomst kan ik niks zeggen, ik hoop dat er ooit iemand komt die haar ziet zoals ik haar zie en haar een goede toekomst geeft. Voor mij zat er weinig anders meer op dan die week uitzonderlijk veel knuffelen en iedereen op het hart drukken om goed voor mijn meisje te zorgen:)

Dit brengt me gelijk bij het laatste keer werken in het weeshuis, das raar joh! Om te beginnen hadden we in tijden niet zo slecht weer gehad dus was iedereen chagerijnig (lekker begin) maar uiteindelijk viel het wel mee. Natuurlijk was het gewoon een dag zoals alle anderen en daarom had ik helemaal niet het gevoel dat het mijn laatste dag was. Om 09.30 kwam francis samen met Frank en Alex de spullen brengen die ik had gekocht. Hiervan zijn helaas weinig foto's maar ik kan een hoop beschrijven;) Eerst hebben we alles laten zien aan de supervisor die daarna aan mij mn certificaat uitreikte. Daarna dus naar de kids, Fishata was de eerste die het speelgoed in de gaten kreeg, ze kreeg zulke grote ogen dat je zou denken dat ze wat pep had gehad. Hier hebben we geprobeerd foto's van te maken maar ze bewoog zo snel en zat zo om zichzelf heen te draaien dat die allemaal jammerlijk mislukt zijn:) Een hele goede keus waren de babywipstoeltjes. Toen ik de spullen kocht dacht ik na over wat ik wel eens heb gemist terwijl ik aan het werk was. Dat was dus iets voor de baby's. Als je alleen bent heb je simpelweg niet genoeg tijd om die baby's in het oog te houden en blijven ze meestal op bed liggen. Wat inhoudt dat ze de hele dag op bed liggen, nou daar wordt geen mens beter van. Ik had dus 2 wipstoeltjes gekocht zodat je ze uit bed kunt halen en ergens neer kunt zetten op het moment dat jij even iets anders aan je hoofd hebt maar zo vermaken ze zichzelf ook wel. Wat ik begrepen heb is het een groot succes:) Verder: tuitbekers voor de peuters, het weeshuis zelf heeft of flessen of bekers wat inhoudt dat soms de tweeling een beker krijgt waar ze dus niks mee kunnen want daar zijn ze veel te klein voor. Daarnaast heb ik de firstaidkit van de vrijwilligers aangevuld want die was LEEG. Compleet op zeg maar. Nu zijn er weer genoeg pleisters, watjes, ontsmettingsmiddelen en verbandjes om een heel weeshuis te voorzien;) Verder wat schoonmaakspullen en vitaminedrankjes die bij Aunty Mary in bewaring zijn gegeven zodat ze niet op magische wijze verdwijnen. Verder nog een aantal potten Lactogen 1, de poedermelk waar de baby's van te drinken krijgen. Die gaan er sneller doorheen dan je kijken kunt en zijn dus altijd welkom. Het ging me eigenlijk best goed af totdat de ochtend op zn eind liep, ik stond bij de tweeling aan bed die allebei mij lagen aan te kijken. Ik voelde de tranen alweer achter mn ogen prikken dus ik besloot daar maar snel weg te gaan. Ik word me n partij soft hier! Gedag gezegd tegen Gifty en toen zat mn laatste dag er zowaar op.

Zoals aan alles een eind komt zo gaat dat ook met avondjes stappen. Er is dus een een 'laatste avond picorna' waar over geschreven moet worden. Mijn laatste vrijdag in Tamale was het zover, we zouden naar Picorna gaan! Ik vind het tegenwoordig zowaar leuk daar ook al is er een gebrek aan alles maar goed. Na vele biertjes en smirnoff ices ging ik nog een keer wat te drinken halen voor mij en Myrte. Toen zag ik de immigration commander aan de bar zitten daar! Die man is 60 ofzo en lijkt een beetje op een pad. Omdat Myrte een nieuw re-entry visum moet hebben en zon ding 50 dollar kost besloot ik eens even hoi te zeggen en te zien wat daar aan te doen viel. Hij was erg aardig en misschien wel een beetje te dus koos ik het hazenpad om daarna terug te komen samen met Myrte. Ik denk dat meneer al een beetje teut was of gewoon een vies mannetje want toen begon de lol pas echt. 'I can take care of you, you can have everything you want! I live alone nobody will disturb us' Ik keek met een angstig oog naar Myrte wat hij opvatte als een aanmoediging: 'Oh but I can take care of both of you, she can come to, like I said, nobody will disturb us.' AAAAAAAAAH In een heel slecht toneelstukje hebben Myrte en ik gezegd dat we wegmoesten om Franka te zoeken en toen we buiten gehoorsafstand waren besloten we om te rennen. Oh oooh slecht idee. Myrte+drank+afstapjes=slecht idee. Ik stond te praten met Steven toen ik een tikje op mn kuit voelde. Myrte op de grond. We konden er de humor gelukkig nog wel van inzien en het is een hele gezellige avond geworden met Francis en Alex! Myrte heeft volgens mij nog zeker tot op de dag dat ik wegging met een dikke enkel gelopen..

En toen kwam de dag dat ik wegging uit Tamale, afgelopen maandag. Ik besloot maar een keer voor luxe te gaan en had een kaartje gekocht voor de STC bus. Francis had een vriend gestuurd om me op te halen die lekker ghanees natuurlijk niet kwam opdagen. Toen ik hem eindelijk aan de telefoon kreeg was ik al behoorlijk chagerijnig op het puntje van niet te genieten.. Maar goed ik was er op tijd en om 06.41am zette de bus koers naar Accra. Ik heb volgens mij wel eens eerder verteld over de films die vertoond worden op zon busreis. Dat zijn Nigerian Movies met een hoog 'doe es ff normaal' gehalte. De film die ik deze keer zag sloeg echt alles, ik heb niet alles gezien maar ik zal een stukje vertellen: 3 mannen wilden heel erg rijk worden en gingen naar een 4e man die al heel rijk was om te vragen wat zijn geheim was. Hij stuurde hun naar een bos waar een tovenares zou wonen. Zo gezegd zo gedaan en die mannen naar dat bos. Toen *POEF* verscheen er een vrouw met gigantische borsten. Echt absurd groot, gemaakt van papiermachee ofzo. Ze leken nog het meest op klein formaat zeehondjes ofzo, echt belachelijk. Moraal van het verhaal: zuig aan mijn borsten dan zul je rijk worden. Op dit punt had ik besloten dat zelfs dit te flauw was voor mij en ben ik iets anders gaan doen. Rare nigeriaanse porno is niet mijn ding;)
In die bus zaten trouwens nog 2 Nederlanders, een oude man met zijn zoon. Die man werkte hier al een tijdje en zijn zoon kwam hem eens opzoeken. Ergens na 9 uur rijden kwam de oudere man mijn kant oplopen, ik zat namelijk voorin de bus en hij achterin. En wat gebeurd er? Ik krijg zo een hand smarties! Moest echt even heel hard lachen en me heel erg inhouden om niet 'dankjewel opa' te zeggen maar al met al was het best leuk. Smarties krijgen in Ghana!

En nu zit ik dus in Accra, het is hier wel leuk maar hier word ik al een beetje bang van alle blanken die hier zijn. Ben ik niet meer aan gewend. Ik heb hier ook een kijkje genomen in het weeshuis van Accra. Victoria, of eigenlijk Adubea, was de 2e housemother van het weeshuis in Tamale maar ze werd overgeplaatst naar Accra. Voordat ze wegging had ik haar beloofd dat ik haar zou bellen als ik in Accra was en haar zou komen opzoeken. Zo gezegd zo gedaan en gisteren om 07.30 stond ik voor het weeshuis. Toen ik liep naar haar gebouw hoorde ik al van ver het bekende 'IRISCHH' en kwam er een grote afrikaanse kont op me afgeschommeld! Ze liet me eerst zien waar zij werkte, het huis van de jongens. Ze waren zich op dat moment allemaal klaar aan het maken voor school en waren bezig met hun ontbijt. Ze stelde me overal een iedereen voor en telkens kreeg ik een tik tegen mn elleboog als ik iemand een hand moest geven, en nog een als ik het volgens haar niet lang genoeg had gedaan:p Ik schat dat er zon 200 kinderen in dit weeshuis zijn. Wat? 200??? Ja TWEEHONDERD. Daarna liet ze me het babygedeelte zien. Hier schrok ik even van en niet zon klein beetje ook. In het weeshuis zijn 54 baby's / peuters, toen ik binnenkwam zaten ze net allemaal op een rijtje op de pot. Soms valt er eentje af omdat ze lang niet allemaal kunnen zitten en met sommige is wat 'mis'. Toch vinden ze het leuk als ik gekke bekken trek en mn tong uitsteek en dat doe ik dan maar. Das het minste wat ik hier kan doen. Het meest schokkende vond ik toch de gehandicapte kindjes, door Victoria omschreven als abnormal. Er was een jongetje dat in een soort hurkhouding in een box zat, ongeveer even groot als een baby van 1 jaar in Nederland. Hij lag een beetje te kwijlen en keek naar beneden. Van Victoria hoorde ik dat hij al 7 jaar was en altijd hier was geweest. PARDON? Dat kind ligt al 7 jaar weg te rotten in een box hier in een hoek?? Moest mezelf even tot orde roepen dat de mensen hier geen opleiding hebben en dat zij niet weten wat ik weet. Ik vroeg me naderhand af of dat jongetje lichamelijk en geestelijk gehandicapt was of alleen lichamelijk. Aan de andere kant wilde ik het helemaal niet weten.

Hierna nam Victoria me mee naar haar huisje in New Town, een andere wijk van Accra. Eerder oudverrotengammelTown maar dat doet er niet toe:p Ze woont hier in een kamer terwijl haar man en kinderen in een ander gedeelte van Accra wonen maar dat zou voor haar te ver zijn ivm werk. Ze woonde dus in zon compound met een hoop andere vrouwen. Eenmaal in haar kamertje kreeg ik ladingen brood, thee en een hele ananas wat allemaal opgegeten en gedronken moest worden want het was speciaal voor mij en anders was ze beledigd! Ze voelde zich een beetje schuldig omdat ze graag had gewild dat ik bleef slapen zodat ze voor me kon koken maar ze was vanaf die avond 5 dagen op reis en kon dat dus niet meer. Toen ze later buiten de afwas deed maakte ik kennis met haar buren. Een vrouw had een dochtertje van 1,5 die nog nooit een blanke had gezien want die komen niet in New Town. Altijd leuk. Het duurde een half uurtje voordat ze me aan durfde te raken en nog stond ze er versteld van dat mijn witte kleurtje niet afgaf op haar. Dan streek ze met de rug van haar hand over mijn arm en bestudeerde hem daarna zorgvuldig om te zien of er echt geen wit vlekje op zat. Uurtje later was ze redelijk aan me gewend en speelden we spelletjes. Niet lang daarna moest ik ervandoor en ook Victoria moest weg en zo kwam er een eind aan ons dagje. Als ik ooit weer naar Ghana kwam moest ik haar gelijk bellen want dan moest ik bij haar komen wonen!!

En zo zit eigenlijk mijn tijd in Ghana er al weer op, 6 maanden zijn voorbij gevlogen. Cliche maar zo ontzettend waar! Ghana is een mooi land waar ontzettend veel contrasten zijn. Ik ben mezelf hier vaak tegengekomen en heb veel over mezelf geleerd. Er is hier zoveel waar ik niks aan kan doen of waar ik geen invloed op kan uitoefenen terwijl ik dat zo graag wil. Buiten dat is 6 maanden eigenlijk nog te kort om hier echt iets te doen. Aan de andere kant heb ik hier natuurlijk een hoop gedaan en alle kleine beetjes helpen, het is alleen moeilijk om dat in een juist perspectief te plaatsen maar ook dat zal ik nog wel leren. Ik ben wel gaan twijfelen of ontwikkelingshulp in Ghana wel zin heeft. Ghanezen zelf zijn over het algemeen ongemotiveerd om hun eigen problemen aan te pakken omdat er altijd wel een blanke op de proppen komt die het wel even voor hem oplost. Ik raad iedereen aan om het boekje 'Cas redt de wereld' geschreven door Cas van Kleef te lezen, hij verwoordt heel duidelijk wat ik hier ook voel. Al met al was dit natuurlijk een geweldige ervaring die nog niet ten einde is. In Zuid-Afrika zal ik jullie per week verslag uitbrengen van wat ik daar doe omdat het programma er daar iets anders uitziet dan hier!

Oja als ik dat trouwens moet doen voor die 3 reacties die ik tegenwoordig op mn verhalen krijg dan stop ik er ook snel weer mee;)

Succes met de kou in Nederland en over 12 weken ben ik alweer daar:O!

Oja foto's uploaden hier is niet te doen omdat mn foto's te groot zijn. Voor foto's dus even kijken op www.girlie-iris.hyves.nl Daar staan ook dus de uniformenfoto's op!